Ετικέτες
Μουσική
Πώς επιμένει η μουσική. Το νομιζόμενο αρραγές σώμα της λύπης πώς επιδέξια διαπερνά κρυφές ρωγμές διασχίζοντας. Και πώς με κόκκινο απαλό ντροπής σκεπάζει αυτόν που ασκεί το πένθος του με μία συνέπεια που εντέλει αποδεικνύεται σαθρή.
Η αγάπη αρκεί
β’
Κι αν το μελάνι στάζει αργά στον θόλο τ’ ουρανίσκου· και αν απλώνεται ύστερα στη χλόη της γλώσσας όπου αμέριμνα κυλιούνται οι λέξεις παίζοντας λαχανιασμένες τόσο ώστε ν’ ακούγονται δυσδιάκριτες· τα γράμματα ν’ αλλοιώνεται το σχήμα τους ─ του ρω η ουρά λειψή, του λάμδα ξεχαρβαλωμένο το αντιστήριγμα ─ η αγάπη αρκεί. Εξάλλου η ακοή δεν ξέρει ανάγνωση· δεν ξέρει ούτε τους ήχους των γραμμάτων να διακρίνει ─ τόσο αγράμματη. Αγνοεί το πέρασμα του νοήματος πώς γίνεται στις λέξεις και αρκείται στο άκουσμα μονάχα του ρυθμού, που τσακισμένος βγαίνει όπως τρικλίζοντας μέσ’ από τα συρματοπλέγματα ενός ερειπωμένου δεκαπεντασύλλαβου. Γι’ αυτό σου λέω, η αγάπη αρκεί.
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.