Ετικέτες
Family of Letters [detail], mixed media acrylic, 2006, by Lauren Pressler
Ανέκαθεν οι ποιητές έστελναν επιστολές. Κάποιες από αυτές ταξιδεύουν σε βιβλία που κυκλοφορούν σε αναθεωρημένες εκδόσεις ανά τον κόσμο και ανά τα χρόνια. Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ο Αρθούρος Ρεμπώ, ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε, η Μαρίνα Τσβετάγιαβα, η Βιρτζίνια Γουλφ, η Έμιλυ Ντίκινσον, η Σύλβια Πλαθ, η Ανν Σέξτον και πολλοί άλλοι που έγραφαν επιστολές από καρδιάς: σε άλλους ποιητές, σε πρόσωπα άξια θαυμασμού, σε φίλους και συγγενείς, σε εκδότες, σε αναγνώστες ή ακόμη και σε νέους, επίδοξους ποιητές που αμφέβαλλαν από πολύ νωρίς για τη ζωή την ίδια.
Σήμερα; Σήμερα σπάνια στέλνουν οι ποιητές επιστολές. Σήμερα δεν στέλνει σχεδόν κανείς επιστολές.
Γιατί δεν στέλνουμε πια επιστολές; Γιατί δεν είναι απαραίτητες.
Γιατί δεν είναι απαραίτητες; Γιατί ό,τι είναι απαραίτητο βρίσκεται έξω από μας. Τα άλλα είναι πολυτέλεια.
Γιατί είναι οι επιστολές είδος πολυτελείας; Γιατί δεν αγαπάμε τα λουλούδια πια, χρειαζόμαστε ψωμί να φάμε (που δεν έχουμε).
Και γιατί δεν έχουμε να ψωμί να φάμε; Γιατί δεν στέλνουμε επιστολές.
Το χαρτί (ή το εκάστοτε μέσο που χρησιμοποιούμε για να γράψουμε) είναι μεν προσωπική έκφραση ―ξεκινά από μια απόγνωση βαθιά στα σωθικά μας― μα αποτελεί τις πιο πολλές φορές σύμπτωμα της κοινωνίας. Ανάλογα με την εποχή, το χαρτί έρχεται σε αντιπαράθεση με ό,τι το γέννησε.
Υγρ.: Οι πιο γόνιμες συζητήσεις για την ποίηση γίνονται όταν δεν τις προγραμματίζεις. Και είναι ποίηση για την ποίηση και ποίηση.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ – Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗ
Τα ποιήματα δεν είναι τίποτα άλλο από μνημεία ανθρωπισμού, και ο ποιητής δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ανθρωπιστής δίχως όρια.
Όλα όσα παρατηρούμε να συμβαίνουν τελευταία τριγύρω μας, πολιτικές αναταράξεις, επεισόδια, διαδηλώσεις, και άλλα, είναι το ξεχείλισμα μιας κοινωνίας που μονίμως υποφέρει και θα συνεχίσει βεβαίως να υποφέρει γιατί είναι πολύ καλά εκπαιδευμένη να κορυφώνει την αντίδρασή της στην καταπίεση με τον τρόπο που βλέπουμε – ποτέ αλλιώς. Είναι μία (παγκόσμια) κοινωνία δυστυχής και κατατρεγμένη. Επ’ αυτού πώς μπορεί να βοηθήσει ένας ποιητής;
Μα η δουλειά του ποιητή είναι ακριβώς αυτή και αυτήν υποτίθεται πως ανέκαθεν εξασκεί – ο ποιητής δεν χρειάζεται να κάνει κάτι παραπάνω για την (εφήμερη) αυτήν περίσταση. Η κοινωνία αν ξαφνικά θυμηθεί πως μπορεί να δεχθεί την ποιητική συνδρομή δεν έχει παρά να χρησιμοποιήσει την Ποίηση που ήδη υπάρχει.
Κάπου, εκεί, που ο αναγνώστης πρέπει να την βρει, αν την έχει πραγματικά ανάγκη.
Πώς μπορούν οι ειδήσεις ενός ποιητή να κυκλοφορήσουν μέσα σε αυτό που αποκαλείται επικαιρότητα, εάν δεν είναι ―ως γνωστό και ταριχευμένο― κάμποσο αριστερός, κάμποσο οξύθυμος, κάμποσο φτηνός;
Είναι πραγματικά δύσκολο. Στο διαδίκτυο τα αριστερόστροφα sites δεν σε ανέχονται, τα δεξιόστροφα σε θεωρούν παλαβό, τα περιοδικά δεν διαταράζουν γιατί υπόκεινται εκεί που τα ίδια γνωρίζουν. Οι εφημερίδες…
Τα πράγματα λοιπόν συνεχίζουν και θα συνεχίζουν γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν – με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η κοινωνία (και όχι η ποίηση) θα εξακολουθεί να κινείται, παρότι ταυτόχρονα, παράλληλα με την ποίηση, και η ποίηση (όχι η κοινωνία) θα εξακολουθεί να λειτουργεί σαν καρδιά της.
Ευτυχία Παναγιώτου | exwtico 
Σήμερα
αν στείλεις κάτι γραπτό σε φίλο, (ας πιάσουμε τον φίλο, που έχω μερικούς)
με την μορφή της επιστολής ή ακομα και ένα απλό γράμμα
θα σε περάσει για τρελό
ή θα πει «ήταν μεθυσμένος»
ακόμα και αν αυτος ο φίλος ειναι ποιητής και ο ίδιος
πάλι για τρελό θα σε περάσει
και μπορεί και για ομοφυλόφιλο,
το πάει το γράμμα… να’το, μόλις μου το’στειλε.
αν το στείλεις σε φίλη
θα δει πως είσαι τρυφερός, αν το ανακάλυψε με αυτην την πράξη σου
αλλα το θέμα θα πάει στο γαμήσι
αν δεν της την έχεις πέσει ήδη
θα σκεφτεί πως αυτος είναι ο λόγος που γράφεις τούτα
για να την ρίξεις στο κρεβάτι και τα ρέστα
αν της την είχες πέσει στο παρελθόν και όλα εντάξει,
τότε μπορεί να σου κάτσει ξανά με την προφαση πως είναι γοητευμένη
μετα θα μαζέψει τα ρούχα της, θα μαζέψω τα ρούχα μου και γαμάμε την ποίηση.
Θα γίνει Σάββατο, η Κυριακή ειναι συννεφιασμένη, Δευτέρα έρχεται η ρουτίνα.
Σήμερα
για όλα υπάρχουν ταμπέλες
και ως γνωστόν, ο γραπτός λόγος πάντα παρεξηγήσιμος δεν πρόκειτε να ξεφύγει.
γράφει κάποιος για:
τρυφερότητα
επανάσταση
μοναξιά
λόγο
κίνητρο
κάθε τι που γράφει χαρακτηρίζεται και με μια κατάσταση, λες και ξέρουμε τι συμβαίνει σε αυτον.
κάθε τι που γράφει κάποιος, εμεις βουτάμε μεσ’τις λέξεις και κρατάμε οτι μας βολευει.
πρώτα κοιτάμε την χρονολογία του γραπτού, αν είναι ακομα ζωντανός, να πάει να γαμηθεί.
Αν γράψει «είμαι μεγάλος ποιητής» θα μας φανεί μεγάλος μαλάκας.
Αν γράψει «είμαι αποτυχημένος» θα μας φανεί ενδιαφέρον, αλλα σε καμοια περίπτωση δεν θα τον αφήσουμε να επιτύχει.
Αν γράψει κάτι δυνατό (στα μπλόκς λόγου χάρη)
και δεν απαντήσει στα σχόλια όπως και όφειλε
θα χαρακτηριστεί ως αλαζόνας, ψωνισμένος και τα ρέστα
θα τον παρατήσουν άσχετα με την ποιότητα της γραφής του
γιατί δεν έπαιξε το παιχνίδι των μπλόκερς
γαμημένο μάρκετινγκ, γεννιόμαστε με την ιδέα πως πρέπει να προστατέψουμε τον εαυτό μας.
νομίζουμε πως όλα αγοράζονται και με το ίδιο σκεπτικό θα έρθει και η στιγμή που εμεις πουλάμε.
γι’αυτο και γινόμαστε τάχα δυνατοί.
πάντα πρέπει να υπάρχει λόγος, πότε κανείς αναγνώστης δευτερος δεν θα καταλάβαινε την ανάγνωση,
ως ανάγκη γραφης/έκφρασης του πρώτου.
Συγγραφέας:
τρίχες αλόγου, τελευταία συνάντησα ένα μάτσο χάλια που μου λέγαν οτι ζούνε απο αυτό και θα βγάλουν το ψωμί τους αφου τυπώσουμε όλοι μαζί ενα βιβλίο.
θέλανε να φτιάξουν ανεξαρτητο εκδοτικό οίκο και ξέρω ‘γω τι σκατά, εφυγα τρέχοντας.
Αλλα θα μου πεις/θα σου πω και τόσα χρόνια αυτο δεν γίνεται;
Ψάχνουμε να βρούμε «τι θέλει να πει ο ποιητής;»
για όλα φταίει το σιχαμερό ιντερνετ και τώρα δεν το βρίσκουμε.
σκατόκοσμος και η κοινωνία γύρω μας.
2,3 γενιές ακόμα και μετά τα σάιμποργκς θα παίζουν βιολί και θα κάνουν το καλύτερο πισωκολλητο.
αν κάποιοι μπορούσαν να το καταλάβουν αυτο θα τα παρατούσαν όλα.
τα ηλίθια αστεία τους
την μίζερη θλίψη τους
όλα αυτα που χαρακτηρίζουν εναν ανθρωπο
αλλα ανθρωπο δεν κάνουν.
Κι όμως ακόμη κάποιοι στέλνουν, προκαλώντας χαμόγελα και απορίες. Η ταχύτητα του ίντερνετ είναι που καταδίκασε τις επιστολές, αλλά τι να γίνει: κάθε καλό φέρνει κι ένα μικρό ή μεγαλύτερο κακό μαζί του. Μέρα καλή
Γεια σου Salvador,
Θίγεις πολλά ζητήματα… Πολλά από αυτά έχουν συζητηθεί σε καφετέριες, σπίτια και μπαρ, με αντίστοιχη πίκρα και θυμό, ειδικά από ανθρώπους που για πρώτη φορά έρχονται σε επαφή με όλο τη σύστημα έκδοσης γραπτού λόγου (και προφορικού, εφόσον με κάποιον τρόπο χρειάζεται να δικαιολογήσεις/υποστηρίξεις την ύπαρξη των γραπτών κειμένων σου).
1. Προσωπικά θεωρώ δεδομένη την παρερμηνεία ενός κειμένου, τη λεγόμενη πλάνη του αναγνώση. Αν μιλάμε για πραγματικούς αναγνώστες, δεν πειράζει. Μπορεί ο καθένας να πάρει ό,τι τον ενδιαφέρει από το κείμενο ή ό,τι οι δυνατότητές του οι ίδιες του προσφέρουν. Αν η ανάγνωση γίνεται για εξωκειμενικούς λόγους, τότε δεν μιλάμε για αναγνώστες μα για κατασκοπεία και παρα-λογοτεχνία. Αυτά ως προς το λογοτεχνικό κείμενο.
2. Ως προς τις επιστολές… Δεν νομίζω πως είμαστε εξοικειωμένοι με την ιδέα της αλληλογραφίας, εφόσον αυτή προϋποθέτει την ειλικρίνεια από μέρους του αποστολέα. Αν ο παραλήπτης επιμένει να αντιμετωπίζει την «εξομολόγηση» ως ένα είδος νεο-κρυπτικότητας με έμφαση σε μια πρόθεση που δεν επαληθεύεται στο ίδιο το γράμμα, τότε μιλάμε για προβολή δικών του αναγκών και επιθυμιών ή φόβο ή δυσπιστία ή πραγματική αδυναμία να πιστέψει πως υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται διαφορετικά και πως δεν ζητάνε τίποτα παραπάνω από ό,τι γράφουν. Το ότι το μυαλό στρέφεται συνέχεια προς το ερωτικό-σεξουαλικό είναι προβλέψιμο και βαρετό: δείχνει πόσο φτωχές είναι οι εμπειρίες μας σε τρυφερότητα (θα μπορούσα να γράφω εκατό ώρες επί του θέματος).
3. Ως προς το μέλλον του γραπτού κειμένου… Όταν γράφεις για το παρόν δεν σε απασχολεί το μέλλον. Είναι όπως με τις σχέσεις. Δεν σκέφτεσαι το μετά, αλλά αυτό που βιώνεις εκείνη την ώρα σε συνάρτηση (αν δημοσιεύεις) με αυτό που επιθυμείς να πεις για και στον κόσμο. Καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε το λόγο που αρχίσαμε να γράφουμε και να διαβάζουμε. Αυτή την ανεξήγητη ανάγκη.
Νομίζω πως από τη στιγμή που έχεις αποφασίσει, όπως λέει το γράμμα του Γιάννη Λειβαδά, πως τα πράγματα θα είναι έτσι, δεν παραιτείσαι ακριβώς. Ξυπνάς κάθε μέρα και βλέπεις πεταλουδίτσες και κάνεις αυτό που θα έκανες εάν δεν ήξερες τίποτα για τα συστήματα, τα συμφέροντα τις συμβάσεις. Ένα είδος απελευθέρωσης από την περιττή γνώση και το επώδυνο κομμάτι της. Απελευθέρωση πρωτίστως από το θυμό για τους άλλους, δημιουργική «απάθεια».
Υπάρχουν φωτεινές στιγμές… Όταν στέλνεις ένα γράμμα και βρίσκεις το σωστό παραλήπτη. Ή όταν γίνεσαι ο κατάλληλος παραλήπτης. Κάπου εκεί ξεφυτρώνει ο άνθρωπος, κάπου εκεί μιλάμε για ιερές και απαραβίαστες ανθρώπινες σχέσεις. Τις οποίες καλό θα ήταν η κοινωνία να μην πιάσει στο στόμα της.
Καλημέρα, εύχομαι να ανταποκρίθηκα στο σχόλιό σου.
Το ίντερνετ έχει σκοτώσει την αλληλογραφία, είναι αλήθεια. Αν και το ίντερνετ είναι σύμπτωμα της αυτοματοποιημένης εποχής. Μακάρι τα μέιλς να γράφονταν εν είδει επιστολής. Τότε ο χαρακτήρας της αλληλογραφίας παραμένει στη ουσία του ο ίδιος. Δεν πειράζει αν ο ταχυδρόμος φέρνει μόνο λογαριασμούς.
Συμφωνώ πως υπάρχουν άνθρωποι που στέλνουν γράμματα, όλο συναίσθημα και τρυφερότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τόσο πολύ την επιστολογραφία που στέλνουν ακόμη και σε ανθρώπους που δεν γράφουν ποτέ επιστολές (από τη φύση τους). Αξιοθαύμαστο.
Καλημέρα, Λάκη, να είσαι καλά.
Παράθεμα: ΕΝΑΣ …ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΑ TOP 100 ΤΟΥ WOORDPRESS. « Kopanakinews’s Weblog
Με κάλυψε ο salvador!
Αλλά αυτό το πληκτρολόγιο βρε παιδί μου, προλαβαινει πιο καλά το μυαλό, παρά το χέρι! Και είναι και πιο ευανάγνωστο…
Επίσης κάποτε δεν υπήρχε ούτε τηλέφωνο, ή ήταν πολύ ακριβό -το υπεραστικό- οπότε τί να έκανε κι ο Ρεμπό?
Αναζητάτε πάντα και τον οικονομικό παράγοντα πίσω απο τους τρόπους επικοινωνίας! (σκέψου και την εποχή με τη πέτρα και το καλέμι,κι άντε να σούρθει σαν καλή ώρα, και να αρχίσεις να κοπανάς μέσα στη νύχτα…)Για delete βέβαια,καινούργια πέτρα άγραφτη δηλ. θα πήγαινες στο λατομείο!:)
Χαχα! Κι αυτές, βρε παιδί μου, οι κάρτες τηλεφώνου για το εξωτερικό… Μέχρι να πεις δυο κουβέντες, σου λένε no money. Μετά αρχίζεις και κοπανάς πέτρες (και είναι και πολύτιμο είδος τους τελευταίους μήνες). «Γεια σου, Μαρία!» (Σαρμπέλ), που μου βγάζεις προς τα έξω τη χαζοχαρουμενιά!
λοιπον ΄σουχω καλά νέα, στα κατά άλλα φρικαλέα Β. Π. και συγκεκριμένα στο Mall υπάρχει ένας τηλεφωνικός θάλαμος -δεν ξέρω πού ακριβώς, κι αγώ από τις ειδήσεις το άκουσα, διαφημιστικός μιας καινούργιας εταιρείας τηλεφωνίας, όπου μπορείς να κάνεις όποιο υπεραστικό θέλεις για εβδομήντα (70) συνεχείς ώρες! πάρε ξηρά τροφή κι αν αντέχεις τη διαδρομή, το τοπίο και το περιβάλλον «μαλλ» πήγαινε!-στην ευρύτερη περιοχή πάντως, (προ εθνοσωτηρίου 2004) από ΟΑΚΑ μεχρι Μαλλ, ήταν μαρμαράδικα και η σχολή χωροφυλακής!…
υ.γ. χαζοχαρουμενιά ε? ας όψεται ο «σωτήρ», γέλασα μέχρι δαρκύων με το σχόλιο του…
Αυτό κι αν είναι σουρεάλ! Πάω τώρα. Με την ξηρά τροφή της Joyce! Καλημέρα!