Ετικέτες
Ένας αποχαιρετιστήριος λόγος για το απαγορευμένο πένθος
Οι περιδινούμενοι πόθοι μου. Τα παγωμένα σου χείλη.
Η γραμματική γύρισε και με χτύπησε.
Θέματα γραμμένα διά της βίας.
Το κενό των συμβόλων.
Μου δώσαν ένα φάρμακο που επιβράδυνε τη θεραπεία των πληγών.
Θέλω να το δεις αυτό, προτού αναχωρήσω:
η εμπειρία της επανάληψης ως θάνατος
η αποτυχία της κριτικής να εντοπίσει τον πόνο
η αφίσα στο λεωφορείο που έλεγε:
η αιμορραγία μου είναι ελεγχόμενη.
Ένα πορφυρό φυτό σ’ ένα νεκροταφείο με πλαστικά στεφάνια.
Μια τελευταία απόπειρα: η γλώσσα είναι μια διάλεκτος που λέγεται μεταφορά.
Αυτές οι εικόνες προχωράνε αφτιασίδωτες: τρίχες, παγετώνας, φακός.
Όταν σκέφτομαι ένα τοπίο, σκέφτομαι μια εποχή.
Όταν μιλώ για ταξίδι, εννοώ για πάντα.
Μπορώ να πω: εκείνα τα βουνά έχουν λόγο ύπαρξης,
αλλά μέχρι εκεί, τίποτα παραπάνω.
Για να κάνω κάτι κοινότοπο, με τον δικό μου τρόπο.
Ευτυχία Παναγιώτου | exwtico 
My swirling wants. Your frozen lips.
The grammar turned and attacked me.
Themes, written under duress.
Emptiness of the notations.
They gave me a drug that slowed the healing of wounds.
I want you to see this before I leave:
the experience of repetition as death
the failure of criticism to locate the pain
the poster in the bus that said:
my bleeding is under control
A red plant in a cemetary of plastic wreaths.
A last attempt: the language is a dialect called metaphor.
These images go unglossed: hair, glacier, flashlight.
When I think of a landscape I am thinking of a time.
When I talk of taking a trip I mean forever.
I could say: those mountains have a meaning
but further than that I could not say.
To do something very common, in my own way.
Adrienne Rich (1929), A Valediction Forbidding Mourning, The Will to Change (1971)
Sexton μου, μη ρωτήσεις γιατί χάθηκα.(Σε περίπτωση
που ήθελες να ρωτήσεις..) Είναι ένας χώρος
σα μυστική σπηλιά, ο χώρος σου. Επίτρεψέ μου τίποτ’ άλλο
κάποτε, από το να σιμώνω σιωπηλά στη φωτιά του.
Διάβασα και 4 από τα ποιήματα του Ηλιόδεντρον,
εκεί βεβαία δεν μπορούσα να σχολιάσω.
Αλλα θα ρωτήσω και τις 2 ποιήτριες.
Γιατί τα ποιήματα σας βγάζουνε μαυρίλα ?
Δεν γράψατε ποτέ κάτι φωτεινό ?
‘Η μηπως για εσάς, αυτό είναι το φωτεινό ?
Ρωτώ και τις δύο, για να μπορώ να κάνω συγκρίσεις.
Γεια σου xolidoxos.
Τα ποιήματα είναι πλέον «βορά» στο κάθε μάτι.
Από το είδος του βλέμματος, την εξάσκησή του στα «χρώματα»,
την εμπειρία του στην ανάγνωση (και του κάθε «μαύρου» ώστε να
μπορεί να διακρίνει τις, κάποτε, λεπτές διαφορές των στρωμάτων του)
εξαρτάται κι η μοίρα των ποιημάτων στον κόσμο του κάθε αναγνώστη.
Μπορεί βέβαια να πρόκειται όντως για μαύρα -κι άραχλα- ποιήματα
οπότε καλά κάνει κανείς και τα υπογράφει ως τέτοια.
Ευχαριστώ που άντεξες να διαβάσεις έστω και 4.
Δεν είναι θέμα αντοχής, αλλά ενδιαφέροντος.
Όλα τα χρώματα, έχουνε ύπαρξη και λόγο ύπαρξης.
Εγώ λοιπόν ρώτησα, για πιο λόγο τα χρωματίζεις έτσι.
Το χρησιμοποιείς με θετικό σκοπό το μαύρο ή με αρνητικό.
Σύντομα θα διαβάσω και τα υπόλοιπα, μήπως και βγάλω έτσι άκρη.
Όσο για το ότι τα ποιήματα είναι «βορά» διαφωνώ.
Είναι δική σου επιλογή, να θες να επικοινωνήσεις με κάποιον, μέσω των ποιημάτων σου,
αλλιώς θα τα είχες κλειδωμένα στο συρτάρι σου.
Μπορείς και με το μαύρο να ζωγραφίσεις ένα χαμόγελο.
Το θέμα είναι εσύ τη γραμμούλα τη κάνεις κυρτή προς τα πάνω ή προς τα κάτω ?
Σε μένα βγάζουν πάντως ματαιοδοξία.Αυτό δεν σημαίνει οτί είμαι και σωστός.
Για έμένα, σωστός είναι αυτός που καταλαβαίνει τον δημιουργό.
Γι αυτό και ρωτάω εσάς τις ίδιες.
Σευχαριστώ και για την απάντηση σου.
Xolidoxos, το βορά κι εσύ το έβαλες σε εισαγωγικά
όπως κι εγώ, αν πρόσεξες. Οπότε και βέβαια είναι επιλογή
μου που τ’ «ανεβάζω» εκεί, στο λιτό μου (κι από επισκέψεις
πιστεύω) μπλοκάκι. Δεν είναι αυτό που εννοούσα παρά το εξής:
αφού πια τα ποιήματα δημοσιευτούνε είναι στο «έλεος», στην κρίση,
στη διάθεση του αναγνώστη.
Θα μπορούσε να είχες περάσει από κει, να τα διάβαζες και
να μην το μάθαινα ποτέ. Όπως και πολλά άλλα που διαβάζεις
και οι δημιουργοί τους ή έχουνε πεθάνει ή σου είναι άγνωστοι.
Κι όποια ανάλυση του έργου τους έγινε, του ενός κριτικού
σε πάει από κει του άλλου από δω. Περισσότερη σημασία έχει
τι νιώθεις εσύ και προτού ακόμα καλά καλά σταλάξουν οι ερμηνείες
των εικόνων μέσα σου.
Αλλά αφού με ρωτάς, θα σου πω ότι εγώ δεν θέλω να ονομάσω
τις προσπάθειες μου/τα ποιήματά μου, απαισιόδοξα. Σίγουρα κάποτε
το μαύρο είναι μαύρο. Ποίημα, βυθισμένο στη σκοτεινή στιγμή που
το γέννησε. Δεν είναι όλα έτσι.
Έξω με φωνάζουν τα παιδιά μου για μια βόλτα. Και πίστεψέ με
αγαπητέ φίλε, η ωραιότητα της μέρας -και της φωνής των παιδιών μου-
με κάνει να θέλω να γράψω τα πιο θλιμμένα ποιήματα…
Λέει ο ποιητής (αν το θυμάμαι σωστά):
«Στο χωριό της γλώσσας μου τη Λύπη τη λένε Λάμπουσα».
Και πόσα μπορούνε να γραφτούν γύρω από ένα ποίημα, γύρω από την
ποίηση. Καλώς. Εγώ όμως θα προτιμούσα το ποίημά μου να μιλά όχι εγώ.
Κι αν δεν «μιλά» ίσως δεν πειράζει και τόσο. Κάτι έδωσε σε μένα όταν το
έγραφα.
«Ματαιοδοξία»;.. (τώρα το πρόσεξα..)
Τι από τα δύο εννοείς άραγε; Ματαιοδοξία,
απαισιοδοξία ή και τα δύο;…
Ευτυχία, περνώντας από δω σβήσε σε παρακαλώ το σχόλιο
που έκανα στις 5:27.
Το παρακάτω, μου έφτασε και μου περίσεψε.
» » Έξω με φωνάζουν τα παιδιά μου για μια βόλτα. Και πίστεψέ με
αγαπητέ φίλε, η ωραιότητα της μέρας -και της φωνής των παιδιών μου-
με κάνει να θέλω να γράψω τα πιο θλιμμένα ποιήματα… » »
Θλιμμένα ποιήματα άλλων δημιουργών, σε κάνουν να σκέφτεσαι όμορφα πράματα?
Υπήρξε κάτι, που σε έκανε να γράψεις ένα χαρούμενο ποίημα?
Κατά την εμπειρία σου, υπάρχει πλειονότητα γυναικών που το κάνει αυτό ? ή είσαι περίπτωση ?
Ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου, έχει καταφέρει να επικοινωνεί μαζί σου, σε αυτό το τομέα?
Σε έχει καταλάβει? Γιατί αυτό που αισθάνεσαι όμορφα το αποτυπώνεις θλιμμένα ?
Τέλος, έχει φτάσει στο επίπεδο να μπορεί να σε νιώσει ?
Και τέλος,από που προέρχεται αυτή η σκοτεινή στιγμή? Έχεις εξηγήσει στον εαυτό σου ?
«Ποίημα, βυθισμένο στη σκοτεινή στιγμή που το γέννησε»
Αισθανόμενη κάτι όμορφο, τι είναι αυτό που γεννά μέσα σου τη σκοτεινή στιγμή ?
Σ’ ευχαριστώ εκ των προτέρων, για όσα θες και για όσα δεν θες να απαντήσεις. :)
Αν δεν εξηγείς και εσύ μαζί με το ποίημά σου,
καθένας θα βγάζει για συμπέρασμα, το μακρύ του και το κοντό του.
Καλό είναι να εξηγούμε σε όσους θέλουν να μάθουν.
Έτσι βλέπουνε με πιο ανοιχτό μάτι τη ζωή.
Γιατί δεν ξέρουν 10 απόψεις, αλλά 310.
Εγώ εκτός από τον εαυτό μου, μαρέσει να μαθαίνω και για τους άλλους.
Για το μέσα τους.
Δεν μου φτάνει κάποιος να κάνει μια πράξη, και να βγάλω τη δική μου ιστορία.
Ιστορίες μπορώ να βγάλω πολλές.
Θέλω να μάθω τη δική του προσωπική ιστορία.
Τώρα αν εσύ θες, να μπορεί να σε καταλάβει ο άλλος, χωρίς να του εξηγήσεις τίποτα.
Ωραίο ακούγεται, αλλά το βλέπω λίγο σπάνιο.
Καλό δεν είναι να μαθαίνουμε ο ένας για το μέσα του άλλου ?
Προς τι, τόση μανία να κρυφτούμε και να μείνουμε ανεξερεύνητοι ?
Για μένα, ίσως το μεγαλύτερο κακό, στις ανθρώπινες σχέσεις.
Δεν μπορώ να καταλάβω. Η κοπέλα μετέφρασε ένα ωραίο – και, αν μη τι άλλο, ειλικρινές: ό,τι κι αν σημαίνει ειλικρίνεια στην ποίηση. Κι εσείς σχολιάζετε εντελώς μη υπαρκτά -κατά την κρίση μου- πράγματα. Δε θα πω άλλα, μόνο: «Μπορώ να πω: εκείνα τα βουνά έχουν λόγο ύπαρξης, αλλά μέχρι εκεί, τίποτα παραπάνω.» (βλ. παραπάνω). Αϊντε!
Διορθώνω: «Η κοπέλα μετέφρασε ένα ωραίο – και, αν μη τι άλλο, ειλικρινές ποίημα: ό,τι κι αν σημαίνει ειλικρίνεια στην ποίηση.»
Υ.Γ. xolidoxos: Τα δύο τελευταία σου σχόλια με
έκαναν ν’ αντιληφθώ ότι πρόκειται περί πλάκας…
Σε περίπτωση που εννοείς τις ερωτήσεις που θέτεις
(σκέψου καλά, αφορμή για αυτές ήταν ποιήματα)
ίσως θα ταίριαζε να σου απαντήσω με τον παρακάτω
στίχο που με αγάπη μεταφράστηκε:
«Για να κάνω κάτι κοινότοπο, με τον δικό μου τρόπο»
@freddo capou-chino, λες «εσείς». Διατηρώ την ελπίδα
να πρόκειται για πληθυντικό ευγενείας. Ή ίσως δεν έχεις
πάρει από την αρχή τους τα σχόλια. Αν έκανα λάθος που
απάντησα στον xolidoxo μπορώ και μόνη μου να το διαπιστώσω
και χωρίς το κακόηχο «άιντε» που ακολουθεί τον εύστοχο
στίχο που παράθεσες.
Καλή σου μέρα Sexton και με συγχωρείς.
Δεν κάνω καμία πλάκα. Σόρι, αλλά έχω μάθει να βλέπω τα πράγματα σχεδόν με τα κόκαλά τους. Πριν λίγη ώρα ένας φίλος μπήκε στο νοσοκομείο με έμφραγμα. Εξ ου και (πού να το προβλέψω!) η αρέσκειά μου για το ωραία (κι ωραίο) μεταφρασμένο ποίημα. Αντιγράφω:
\Η γραμματική γύρισε και με χτύπησε.
\Το κενό των συμβόλων.
Κ.τ.λ.
Η μόνη ‘πλάκα’ που μπορώ να διακρίνω είναι στη γενικότερη διάθεση ότι η ζωή δεν είναι για την παίρνουμε στα σοβαρά (απαραίτητα). Αυτό είναι το… δικό μου ‘κοινότοπο’. Σε φιλώ, Ηλ.
Προς αγαπητό Φρεδδο Καπουτσίνο,
Χαίρομαι, που η κρίση σου είναι τέτοια, ώστε να αντιλαμβάνεσαι ως υπαρκτά, μόνο σε όσα η κρίση σου δίνει λόγο ύπαρξης. Σίγουρα κάτι τέτοιο θα σε κάνει ευτυχισμένο άνθρωπο.
Προς αγαπητό Ηλιόδενδρον,
Έαν εσύ αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται περί πλάκας, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε την συζήτηση.
Αλλά μιας και σκέφτηκες ότι μπορεί να τα εννοώ, ψάχνω απαντήσεις, σε όσα δεν μπορώ να καταλάβω από μόνος μου.
Δεδομένης λοιπόν της μικρής απάντησης σου.Αυτό που ήθελα να μάθω, είναι ποιος είναι ο δικός σου τρόπος και τι θεωρείς κοινότοπο.Έτσι θα λυθούν οι απορίες μου.
xolidoxos…
Γιατί ρωτάς αυτά που ρωτάς; Λες ότι το μεγαλύτερο κακό είναι
που θέλουμε να κρυφτούμε, να μείνουμε ανεξερεύνητοι κι αυτόν
τον επιπόλαιο αφορισμό τον προσάπτεις και σε μένα. Συγχρόνως,
θέλησες να φτάσεις κοντά μου μέσω 4 (ή όσων) ποιημάτων… για
τα οποία είχες ήδη, από το πρώτο σχόλιο, βγάλει το συμπέρασμά σου.
Συνέχισες με κηρύγματα και προβολές αυθαίρετες.
…Τελικά ποιο είναι το μεγαλύτερο «κακό» ξανασκέψου.
Κοινός τόπος η έκφραση. Τα φτωχά μου ποιήματα ένας τρόπος.
Μην αυξάνεις τη δίψα που μπορεί να έχεις για αληθινή επαφή
εκβιάζοντας αντικατοπτρισμούς νερών.
Εγώ ρωτάω για να μάθω. Ιδέες, γνώσεις. Μαθαίνω καλύτερα ότι υπάρχει γύρω μου.
Μαθαίνω καλύτερα τη ψυχολογία των ανθρώπων.
Μέσω εσού δεν φτάνω μόνο μέσω των ποιημάτων σου, αλλά και με τις ερωτήσεις μου.
Σίγουρα τα 4 ποιήματα στάθηκαν η αφετηρία. Και πιο συγκεκριμένα, τα σχόλια σου στα ποιήματα τις sexton.
‘Εαν είχα βγάλει συμπέρασμα, δεν πρόκειται να ρωτούσα, ούτε να συνέχιζα τις ερωτήσεις μου.
Αν, το να λέει κάποιος τις ιδέες του είναι κύρηγμα, τότε όντως κάνω κύρηγμα.
Σε καμμία περίπτωση, δεν τις πρόβαλα αυθαίρετα. Γι αυτό χρησιμοποίησα και την έκφραση «Τώρα αν εσύ θες». Νομίζω το ΑΝ, δηλώνει, μία απορία, για το αν όντως ισχύει η περίπτωση, η οποία αναφέρω. Δηλάδη να θες να σε καταλαβαίνει ο άλλος, χωρίς να του εξηγείς. Δεν νομίζω να παρουσίαζε κάποια σιγουριά η πρόταση μου, ότι εσύ είσαι έτσι.Οπότε δεν σου προσάπτω στα σίγουρα τίποτα.
Το μεγαλύτερο κακό όπως και είπα πριν, στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι η έλλειψη επικοινωνίας. Και αυτό συμβαίνει τις περισσότερες φορές γιατί κρύβουμε το μέσα μας και το κρατάμε για τη πάρτυ μας, ακόμα και όταν ο άλλος ενδιαφέρεται να μάθει.
Αυτό λοιπόν που προσπαθείς να κάνεις εσύ, είναι να ΕΚΦΡΑΣΤΕΙΣ, μέσω των φτωχών ποιημάτων σου.
Τι σημαίνει για σένα να εκφραστώ και γιατί τα αποκαλείς φτωχά ?
Το μυαλό μου λειτουργεί αρκετά γρήγορα από μόνο του, ώστε να κάνει αρκετούς αντικατοπτρισμούς, των όσων ερεθισμάτων λαμβάνω. Για να ρωτάω λοιπόν εσένα για εσένα. Σημαίνει ότι δεν υποκύπτω σε δικές μου υποθέσεις. Σε αυτή τη περίπτωση, θα διάβαζα τα ποιήματα σου και θα την έβρισκα μόνος μου.
—
Φρεδουτσίνο, σε εμένα είπε το Ηλιόδενδρον ότι τα σχόλια μου την παρέπεμψαν σε πλάκα.
Εσύ την γλύτωσες.
Περαστικά για τον φίλο σου. Πως πιστεύεις λοιπόν, ότι πρέπει να παίρνουμε τη ζωή αν δεν την παίρνουμε στα σοβαρά ? ? Από τη μία , δεν θες να την πάρεις στα σοβαρά, από την άλλη έκανες μια σοβαρή σχέση με έναν άνθρωπο, τον ονόμασες φίλο σου και θεωρείς σοβαρό γεγονός ότι βρίσκεται στο νοσοκομείο με έφραγμα. Είμαι σίγουρος ότι θα έχεις και σοβαρά συναισθήματα γι αυτό.
Xolidoxos, αν θες έλα στο μπλοκ μου.
καλημέρα σας… έχετε αναπτύξει μια συζήτηση την οποία αδυνατώ αυτή την περίοδο να παρακολουθήσω. θα πω απλώς πως γράφουμε ό,τι έχουμε, προσπαθώντας κάθε φορά μέσα από το μαύρο [που εμπερικλείει όλα τα χρώματα εξάλλου] να δοθεί μια καινούργια κατάσταση, τόσο σε εκείνον που διαβάζει όσο και σε αυτόν που γράφει. τα ποιήματα για μένα χρειάζεται, σύμφωνα και με την εποχή μας, να είναι ακαριαία… πεσιμισμός οπτιμισμός… εναλλάσσονται. υπάρχουν διπλές ή τριπλές αναγνώσεις, τουλάχιστον εγώ αυτό επιδιώκω. επιλέγει ο καθένας τον τομέα που ξέρει καλύτερα βέβαια. πάντως άλλο το κλάμα που δεν σε οδηγεί πουθενά κι άλλο εκείνο που σε ωθεί να λάβεις αποφάσεις. ας κάνουμε έναν τέτοιο διαχωρισμό.
[έρχομαι από ένα «ταξίδι» ενός ποιήματος που μου έχει τρυπήσει το στομάχι. οι ερμηνείες έρχονται μετά, ίσως να αφορούν την επιμέλεια ενός ποιήματος αργότερα από τον ίδιο τον ποιητή όταν αποστασιοποιείται, ή ακόμη την κριτική. η ποιητική ωστόσο είναι απαραίτητη, δεν γράφει κανείς τυχαία, όσο κι αν πονά ή χάνεται].
Aγαπητό Hλιόδεντρο, κατά την εμπειρία ή τη διαίσθησή σας, υπάρχει πλειονότητα αναγνωστών-σχολιαστών που το κάνει αυτό, ή ο Xολίδοχος είναι Περίπτωση; Mην σκεφτείτε απαραιτήτως καλοπροαίρετα. Aφού ελπίζω να τον συνεφέρατε και να ήρθε στο blog σας, δεν του φταίει σε τίποτα η Rich, προσδοκώ να τον αντιμετωπίσετε με τη δέουσα σοβαροφάνεια, εκείνη που αποδίδει στα σχόλιά του. Kαι φυσικά, μην μιλήσετε περί τέχνης. Mαταιότης κάτι τέτοιο εκ μέρους σας και αφόρητη αισιοδοξία. Eκτός κι αν πρόκειται για μαθητή λυκείου, οπότε η ευθυνη στους καθηγητές των Nέων.
Aγαπητή Σέξτον, έχετε σκεφτεί ή αποπειραθεί να μεταφράσετε Levine;
M, νομίζω ήδη τα έκανα όλα αυτά από τα οποία με
αποτρέπετε…
(Ευχαριστώ)
Sexton, αυτά που θεωρώ πως κατάλαβα, ένα κλάμα που σε ωθεί να λάβεις αποφάσεις.
Ένα ταξίδι που μου έχει τρυπήσει το στομάχι.
Εγώ ακριβώς για να λάβω απόφαση και να νιώσω το στομάχι μου τρύπιο, πρέπει να καταλάβω
τι θέλει να πει ο ποιητής.
Ήρθε ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ, να κάνει μάθημα στην καθηγήτρια, που την πέρασε για μαθήτρια, να μην κάνει μάθημα στον μαθητή, που αν ήταν μαθητής, έπρεπε να βρεί καθηγητή να του κάνει μάθημα.Έτσι έκανε η μαθήτρια, μάθημα στον ΚΑΘΗΓΗΤΗ και στον μαθητή που έψαχνε συμμαθήτρια.Έχασα τους καθηγητάς και τους μαθητάς!
Δεν πειράζει, αγαπητέ. Σημασία έχει να μη χάσετε το στομάχι σας – θερίζουν τα έλκη.
Hλιόδεντρον, υπήρξατε ουσιαστική στο blog σας κι αυτό περισσεύει. Άλλωστε, εδώ ήταν άλλο το θέμα. Aν και παρέκκλινα, θα το σεβαστώ και προσωπικά το θεωρώ εδώ λήξαν.
Αγαππημένε μου Μ. γεια χαρά. Πολλές σκέψεις ως προς το τι θα μεταφράσω. Μάλλον ξέρετε από αυτά. Κάτι αναζητώ η αλήθεια. Levine… όχι δεν το είχα σκεφτεί [αλλά τώρα για να δούμε] ωστόσο ποιον από τους δύο Levine?
xolidoxe, δεν υπάρχει μία αλήθεια ούτε για εκείνον που γράφει αλλά ούτε και για εκείνον που διαβάζει. άλλωστε η μαγεία της λογοτεχνίας εστιάζεται στην ελευθερία και στη φαντασία. αλλιώς λύνουμε μαθηματικές ασκήσεις ή φιλοσοφικούς στοχασμούς. χαλαρά, λοιπόν.
Tον Philip ασφαλώς. Aναρχικοί εκ των Hνωμένων Πολιτείων – σπάνια ράτσα. Δείτε τον και το ξανασυζητάμε.
Πολύ ωραία, sexton, δεν είναι άλλωστε τυχαίο, πως μέχρι στιγμής, συνεννοούμαστε.
Έχεις δώσει την πιο απλή και ειλικρινή και ακαριαία απάντηση.
Τα ποιήματα σου, βασίζονται στην ελευθερία και τη φαντασία.
Εκεί, όλα μπορούν να συμβούν.
‘Ολα.
Σ’ευχαριστώ.
Philip Levine.
Ένα ποίημά του: http://www.poets.org/viewmedia.php/prmMID/16505
Θεωρείται ότι είναι ένα ποίημα μόνο ελευθερίας και φαντασίας? ή φιλοσοφικός στοχασμός?
Όχι για τον Levine, αλλά για εσάς τους ίδιους τους αναγνώστες.
Εντάξει, λοιπόν, θα επικοινωνήσω για εντυπώσεις – αν και από πράγματα που διάβασα χθες δεν έμεινα αδιάφορη…